Weduwe Nadja Ensink-Teich reist met haar dochtertje de hele wereld over en schrijft boek over rouwproces

Op 18 december drie jaar later wordt hun dochtertje Fleur geboren. “Ik zat niet perse op een roze wolk, de bevalling was zwaar en in London bestaat er geen kraamhulp. Daardoor was ik op mezelf aangewezen, maar ik was natuurlijk trots en blij.” Elf dagen later brengt Jeroen enkele geboortekaartjes naar de brievenbus, hij geeft Nadja een zoen: “Dag lieverd, tot zo.” Het zijn zijn laatste woorden. Voor hun huis wordt hij door een wildvreemde die in een psychose verkeert, met een lang keukenmes neergestoken. Met 30 messteken in zijn lijf laat Jeroen ter plekke het leven. Nadja geeft boven, nietsvermoedend, Fleur haar flesje. Ze heeft telefonisch contact met een vriend die langs zou komen en die haar vertelt: “Ik ben wat later, er is iets gebeurd op straat.” Als Nadja zich ongerust begint te maken, besluit ze zelf polshoogte te nemen. “Ik zoek mijn man,” zegt ze als ze de vele mensen, politie, ambulance en een witte tent voor haar deur ziet. Ze geeft een beschrijving, maar wordt weggestuurd. Als even later drie hulpverleners voor haar deur staan met de universiteitspas van Jeroen, wordt alles zwart. 

Overdinkel is een superfijn dorp, maar mijn toekomst was overleden met Jeroen

“Je voelt niets meer, en je voelt alles,” vertelt Nadja, “Wat je voelt, is niet uit te leggen en ik hoop ook dat nooit iemand zal weten hoe dat voelt. Het is niet zomaar iemand verliezen, maar het gaat om een moordzaak. Het lichaam werd niet vrijgegeven, ik kon geen begrafenis plannen. Je krijgt te maken met allerlei rechtszaken. Tegelijkertijd had ik in die tijd een hyperfocus maar was ook zo ontzettend moe, at niet meer. De dagen en maanden gingen voorbij en toch stond de tijd stil.” In februari van het jaar erop, na de crematie van Jeroen, vertrekt Nadja naar haar ouders in Gronau met de intentie later terug te gaan naar London. Ze beslist anders en blijft. Ze koopt een woning in Overdinkel, dichtbij haar ouders. Fleur is acht maanden en eigenlijk is Nadja in een dorp en in een huis waar ze niet wil zijn, in een situatie waarin ze niet wil zijn. “Begrijp me niet verkeerd,” verontschuldigt ze, “Maar Overdinkel is een superfijn dorp met lieve mensen en ik woon in een heerlijk huis, maar mijn toekomst was overleden met Jeroen.”

Nóg zwarter

Veel wandelen en fietsen, een lange reeks aan therapieën. Midden in dat proces komt de volgende klap, Nadja’s moeder overlijdt op 1 januari 2018. “Het werd nóg zwarter. Ik zou mijn 39ste verjaardag moeten vieren, maar er viel niets te vieren. Ik hoorde mijn moeder zeggen: ‘Ga op reis!’ Ik had sowieso geen planning, leefde bij de dag. In september vertrok ik samen met Fleur voor een aantal maanden naar Azië.” Nadja vertelt erover alsof ze zegt wat ze voor haar ontbijt heeft gegeten. Het zaadje wordt geplant om een boek te schrijven, maar de plannen verdwijnen nog even in de ijskast. Het jaar erop vertrekken de twee voor een paar maanden naar Sri Lanka. De leerplicht voor Fleur dient zich aan en moeder en dochter settelen zich weer in Overdinkel. De Pax Christi school blijkt een solide basis voor de peuter. Ze krijgt er leuke vriendinnetjes en de leerkrachten ondersteunen haar erg goed.

Even terug in Nederland voor lancering ‘Dag lieverd, tot zo!’

Rond Jeroens sterfdag ziet Nadja op Instagram  een post voorbij komen: Landrover for sale, Kaapstad. Al haar vezels in haar lijf gaan aan, maar tegelijkertijd wordt haar enthousiasme getemd: “We zitten net lekker hier, Fleur gaat nu fijn naar school, reizen is duur.” Tot Nadja ook inziet dat de enige reden om niet te gaan angst is. “Bovendien,” beredeneert ze, “is Fleur gewend te reizen, ze vindt het leuk en spreekt als 6-jarige drie vreemde talen.”

In april van dit jaar vliegen Nadja en Fleur naar Afrika. Met de landrover trekken ze langs diverse projecten waaraan Jeroen als onderzoeker voor de London School of Hygiene & Tropical Medicine verbonden was. Nadja laat Fleur de plekken zien waar haar vader zich voor ingezet heeft. Het meisje krijgt online les en leert uit boeken die Nadja in samenspraak met de Pax Christi school heeft meegenomen.

Ze heeft inmiddels een Jeroen Ensink Memorial Fund opgericht waardoor Masterstudenten voor hun opleiding ondersteund worden. Het boek dat Nadja vier jaar geleden van plan was te schrijven, is af. Deze maand is ze met Fleur enkele weken terug op ‘oale grond’ om haar boek ‘Dag lieverd, tot zo!’ te promoten, dat vanaf hun trouwdag in de winkels (o.a. bij Bruna Losser en Primera De Jong) ligt en online te koop is.

Rouwen is een eenzaam proces

Het boek beschrijft fragmenten van toen en nu. Wat maakte Nadja mee als jonge weduwe en alleenstaande moeder, wat gebeurt er nu op reis en welke keuzes heeft ze gemaakt. “Ik wilde vooral beschrijven hoe rauw mijn rouw is geweest, ook om anderen hoop en herkenning te geven en steun te bieden. Ik ben zelf door heel veel lagen rouw gegaan toen ik het boek schreef. Niets is gek of raar, alle gevoelens mogen er zijn. Dat wil ik ook tegen anderen zeggen. Ik dacht dat mijn tranen op waren, maar het blijkt van niet. Rouwen is een eenzaam proces. Mijn pijn zat nog zoveel dieper dan ik zelf dacht. Het heeft me wel doen inzien dat de toekomst nu is, het leven is nu. Je moet niet bezig zijn met wat je over vijf of tien jaar doet. Het verdriet om Jeroen gaat nooit helemaal over, het is pas over als we het niet meer over hem hebben.”

Nadja is via Instagram te volgen op: journey_of_a_widowed_mom